Het koninkrijk Marokko ligt op het kruispunt van Europa en Afrika, en is met zijn prachtige cultuur en rijke geschiedenis een verbazingwekkend land.
Het land is doordrenkt van cultuur, die mede is gevormd door de vele verschillende overheersers die het land hebben geregeerd. Marokko kent een grote culturele en etnische diversiteit, maar de oorspronkelijke bewoners ervan zijn de Berbervolken.
De Berbers leefden traditioneel in grote stamverbanden, die onder leiding stonden van een leider die de regels vaststelde, en geen twee Berberstammen hadden dezelfde regels.
Phoeniciërs en het Romeinse Marokko
De Berberstammen waren wijd verspreid over Marokko, op grote afstand van elkaar. Hierdoor was het gemakkelijk voor ander volken om het land binnen te vallen.
In de twaalfde eeuw voor Christus vielen de Phoeniciërs als eersten het land binnen, en veroverden met gemak de kuststroken. Zij werden vervolgens door de Carthagiërs aangevallen en verslagen.
De Carthagiërs vestigden handelsroutes en begonnen handel te drijven met de Berbervolken. Rond de vijfde eeuw voor Christus overheersten de Carthagiërs geheel Noord-Afrika. De koningen van de Berbervolken regeerden in de schaduw van Carthago en Rome.
In de tweede eeuw voor Christus vielen de Romeinen Marokko binnen en veroverden alle schatten van de Carthagiërs. De Romeinen regeerden hun bezette gebiedsdelen door allianties met de plaatselijke stammen aan te gaan.
Een deel van het land werd door de Moren oftewel Mauri overheerst, en dit gebied werd Mauritanië genoemd. In de tweede eeuw A.D. werd het Christendom in het land geïntroduceerd, en sommige stedelingen, Berber-slaven en landbouwers bekeerden zich.
Het Christendom in Marokko kende schismatische en ketterse sectes. Daarna groeide de Joodse bevolking van het land aanzienlijk.
Islamitisch Marokko
In de zevende eeuw A.D. veroverden de Arabieren het land en brachten daarbij hun beschaving en cultuur mee. De Islam vond groot gevolg, en ook vele Berbers bekeerde zich.
Zij gaven hun eigen vorm aan de Islam en omarmden schismatische sectes. Van 741 tot 1058 was de regio Barghawata het eerste islamitische land. Daarna kwam de regio onder controle van het Abbasid Kalifaat in Baghdad, onder Idris Ibn Abdallah, die de Idrisid Dynastie vestigde.
Marokko werd hiermee een centrum van religieus onderwijs. Tijdens de elfde en twaalfde eeuw kregen de Berber dynasties meer macht en vervingen zij de Arabische Idrisid Dynastie. Deze dynasties werden geleid door religieuze hervormers en waren gebaseerd op de stammenconfederaties die de Maghrib al 200 jaar hadden gedomineerd.
Van 1511 tot 1659 regeerde de Saadi Dynastie, en vanaf de zeventiende eeuw de Dynastie der Alaouieten. Daarna kende het land een korte periode van instabiliteit, door intense gevechten tussen de diverse stammen.
Ahmed I al Mansur was echter in staat de stabiliteit terug te brengen in het land, wat leidde tot grote bloei. Tussen 1579 en 1603 kwamen ook de Joden en Moren uit Spanje zich in Marokko vestigen.
Al deze invloeden droegen bij tot de rijk geschakeerde kunst en cultuur die Marokko heden ten dage te bieden heeft.
Europese invloeden
Na het conflict tussen de Spanjaarden en de Portugezen in de vijftiende eeuw kreeg Portugal de controle over de haven Port de Cueta.
In 1578 kwamen de Marokkanen in opstand tegen de Portugezen en kregen de haven in bezit. Rond 1700 verdreven ze ook de Portugezen uit alle andere kuststeden. In de achttiende en negentiende eeuw handhaafde de Dynastie der Alaouieten Marokko’s onafhankelijkheid.
In de eerste jaren van de twintigste eeuw waren het vooral de Europese landen die hun machtsinvloed wilden uitbreiden, in het bijzonder Frankrijk, die z’n belangen in Noord-Afrika wilde vergroten.
Toen de Fransen in 1904 werden erkend voor hun invloedssfeer in Marokko, kwamen er heftige reacties van de Duitsers. In 1905-1906 werd een resolutie bereikt en werd de controle over een groot deel van Marokko aan de Fransen toevertrouwd, samen met Spanje, dat het protectoraat over noordelijk en zuidelijk Marokko kreeg.
Tijdens het protectoraat bleef Marokko een soevereine staat, maar de Sultan was niet langer de leider, hoewel hij regeerde. In 1911 deed Duitsland nog een poging om controle over Marokko te verkrijgen, maar een oorlog werd afgewend doordat aan Duitsland enkele concessies werden gegeven.
De onafhankelijkheid van Marokko
In 1950 deed de Sultan van Marokko het verzoek tot onafhankelijkheid. Niet lang nadat Sultan Mohammed in 1957 koning was geworden, liet Spanje alle controle varen.
In 1974 deed Koning Hassan een poging om de controle over de Sahara terug te krijgen, tot dan toe in bezit van Spanje. Dankzij zijn niet aflatende inspanningen en na lange onderhandelingen, werd de Sahara opgedeeld in Marokko, Spanje en Mauritanië.
In 1978 slaagde Polisaro erin om Mauretanië uit de Sahara te verdrijven, en tot vandaag de dag is het gebied een betwist territorium, ondanks een door de VN georganiseerd referendum waarin algemene overeenstemming werd gevonden.
Op 23 Juli 1999 stierf Koning Hassan, na 38 jaar monarchie in de moderne geschiedenis. Zijn zoon, kroonprins Mohammed, besteeg direct daarna de troon.
Koning Mohammed staat bekend om zijn moderne ideeën en zijn enorme inspanningen om Marokko naar de vooruitgang en tot grotere hoogten te leiden.